06.15 uur

Ongeveer alle emoties zijn de weken voorafgaand aan mijn reis voorbij gekomen; blijdschap, verdriet, twijfel, maar eenmaal op Schiphol zit voel ik me een beetje zenuwachtig en een klein beetje sentimenteel omdat ik dit zonder mijn mannetje ga doen. Maar vooral kijk ik ontzettend uit naar dit avontuur! En pas achteraf kan ik zeggen of solo reizen iets voor mij is. Om de zenuwen een beetje te onderdrukken beslis ik om in kleine stapjes te denken tot ik ben aangekomen in mijn eerste hotel. Ik merk dat ik hier rustiger van wordt. Stap 1, naar de gate. Stap 2, de eerste vlucht, enzovoort.

De wekker ging vanmorgen om 03.35 uur, na een verfrissende douche zaten we om 04.15 uur in de auto, waarna we binnen een uurtje op Schiphol stonden. Afscheid genomen van Michel en het grote solo avontuur kan beginnen! 
Op naar de incheckbalie, wat een flink eindje lopen was. De rij was niet overdreven lang en ook de security check ging vrij snel. Mijn plan was om bij de McDonalds te ontbijten, maar deze kon ik niet vinden. Waarschijnlijk zit deze in een ander gedeelte. Ik ben gaan zitten bij een kleine koffiebar waar ik 13,70 euro mocht aftikken voor een koffie, een flesje water en een panini. Wat is Schiphol toch achterlijk duur! Mijn eerste vlucht brengt me in 65 minuten naar Frankfurt.

14.00 uur
De vlucht naar Frankfurt vertrok mooi op tijd, namelijk om 08.15 uur. Ik had een plaatsje bij het raam. Boven Nederland hing erg veel bewolking, dus veel kon ik niet zien. Boven Duitsland klaarde het goed op. Van boven herkende ik de luchthaven van Frankfurt en bedacht me dat we hier over 2 maanden weer met de auto voorbij rijden richting Italië. In Frankfurt was ik weer snel door de douane met een lekkere latte macchiato in de hand. De douane meneer was jaloers en lustte er ook wel eentje. Ik heb nog voorgesteld er eentje voor hem te halen, maar dit hoefde niet. Om ongeveer 11 uur vertrok de vlucht dan eindelijk richting Seattle.
Het tweede vliegtuig is erg groot. Het is een Boeing 747-400 en draagt de naam ‘Kiel’. Het toestel zit aardig vol, maar ik heb goed gegokt qua stoel. Ik zit op een rijtje van drie aan het gangpad en de middelste stoel is leeg. Aan het raam zit een meisje uit Bulgarije. Fijn dat er een extra stoel is want erg ruim zit ik niet. Ik begin met een filmpje, Angels & Demons. Tijdens de film wordt de lunch geserveerd en ik kies voor pasta pesto die verrassend lekker is. Hierna nog even lekker de oogjes sluiten.

18.45 uur (USA tijd, 03.45 uur in Nederland)
Ik heb mezelf de rest van de vlucht vermaakt met de film Davinci Code en een aflevering van Planet Earth. De laatste uren waren niet prettig. Ik kreeg ontzettend last van een opgeblazen en pijnlijke buik en maag. Ik heb hier vaker last van en ik weet uit ervaring dat dit erg lang kan aanhouden. Het voelde erg oncomfortabel en ik was blij dat Seattle in zicht kwam op het schermpje. Vlak voor de landing konden we downtown Seattle mooi zien liggen en kon ik zelfs heel snel een foto van Space Needle maken vanuit de lucht, tof!

Om 11.45 uur (USA tijd) landen we keurig op tijd. Het is hier 9 uur vroeger dan in Nederland dus ik heb de hele dag nog voor me. Omdat ik in eerste instantie een verkeerde keuze maakte bij de douane stond ik bijna helemaal achteraan in de rij bij customs. Het duurde erg lang allemaal. Na een uur was ik eindelijk aan de beurt. De man bij de douane was vriendelijk, maar toch krijg ik altijd een beetje zweethandjes van die mensen. Hij vroeg hoe lang ik bleef en wat ik ging doen en toen kon ik doorlopen. Bij de bagageband stond mijn koffer al klaar (altijd fijn om je koffertje te zien). Na een plasje en een flesje drinken snel naar de Alamo shuttlebus. Na een kort ritje kwamen we aan bij een gebouw waar de balies van alle autoverhuurders zitten. Ik was gelukkig snel aan de beurt en na de bekende riedeltjes en upgrade pogingen kon ik doorlopen naar de garage eronder. Ik mocht zelf mijn auto uitkiezen maar de economy section was helemaal leeg. Samen met een goedlachse Amerikaanse man, die ook een economy nodig had, liepen we naar een vriendelijke medewerkster van Alamo. Mevrouw zei dat we allebei een auto mochten uitzoeken uit een andere rij. Ik kon niet goed verstaan welke categorie dit was, maar volgens mij verstond ik full size. Dit zijn gewoon 3 upgrades! Er stonden meerdere auto’s waaronder een aantal Dodges. Ik vond deze ietsje te stoer voor mij, dus ik koos voor een prachtige zwarte Hyundai Sonata met een Oregon kentekenplaat (pas na 4 dagen kwam ik erachter dat het een Hyundai was. Ik was er tot die tijd van overtuigd dat ik in een Honda reedt, haha, ach het logo lijkt er ook wel heel erg op) De auto is echt superluxe en na al mijn spullen geïnstalleerd te hebben kan ik op weg naar mijn eerste overnachtingsadres -> Hotel Flagship Inn in Bremerton. Volgens de gps is het 1 uur rijden. Het rijden ging erg goed en voor het eerst voelde ik een euforisch gevoel om weer in Amerika te zijn! Het lijkt alsof het nu pas binnenkomt bij mij ofzo.

Na een uurtje arriveer ik bij het hotel. Er stond een oude man achter de receptie welke de incheck regelde en mij een vers zelfgebakken koekje aanbood, nou dat gaat er wel in! Hij wilde mijn koffer naar de eerste etage sjouwen, maar dat kon ik die arme man niet aandoen. Hij was volgens mij dik in de 70! Mijn kamer (302) heeft een prachtig uitzicht over Oyster Bay. Vanaf het balkon ruik je de zeelucht. Ik ben er gewoon!! De kamer is een beetje oubollig maar verder keurig en schoon. Ik heb even mijn koffer opgeruimd en een verfrissende douche genomen. Omdat de moeheid echt wel toe begon te slaan ben ik meteen naar de Walmart gegaan. Eigenlijk was ik te moe om echt even goed rond te kijken en door mijn pijnlijke buik heb ik ook niet echt honger. In het apotheek gedeelte koop ik Nyquil en tabletjes voor een opgeblazen gevoel. Verder koop ik croissantjes met kaas en bananen yoghurt. Terug in het hotel heb ik die heerlijk in bed opgegeten.

\

Kilometerstand begin: 6982 mijl
Kilometerstand einde: 7056 mijl
Totaal: 74 mijl (119 kilometer)